معلم امروزه نه پول دارد، نه آينده، نه انگيزه دارد و نه اميد، اميدشان در بي تدبيري ها به يأس تبديل شده است.
به گزارش
پايگاه خبري تحليلي پيرغار به نقل از اروم نيوز، معلمي شغل انبياست و معلمان هميشه از احترام و عزت خاصي برخوردار بوده اند. پيامبران را به عنوان بزرگترين معلمان و هدايت کنندگان بشر نام مي برند.
معلم امروزه نه پول دارد، نه آينده. نه انگيزه دارد و نه اميد. اميدشان در بي تدبيري ها به يأس تبديل شده است. صدايشان را نيز کسي نمي خواهد بشنود.
اما مسئله اي در جامعه امروزي کشورمان وجود دارد و آن اينکه، نه تنها معلمان از عزت و احترام گذشته برخوردار نيستند بلکه به واسطه مشکلات معيشتي شان نيز روي به شغل دوم آورده و در سطح شهر با مشاغلي همچون بنگاهداري، رانندگي، دلالي، مغازه داري و ... ديده مي شوند.
معلماني که عده اي از آنها با خودروهاي شخصي خويش سرويس مدارس براي شاگردان خود شده اند! همين امر کافيست تا رابطه معلم-شاگردي به نحوه ديگري شکل بگيرد.
عده اي از معلمان در مجتمع هاي فروش خودرو به کار دلالي و داد و ستد مشغول هستند يا با اندک سرمايه خويش مغازه اي باز کرده و به کسب و کار مشغولند.
طيفي ديگر از مدرسان مدارس نيز وقتي مي بينند که حقوقشان کفاف هزينه هاي يک زندگي معمولي را نمي دهد، با تشکيل کلاسهاي تقويتي بيرون از مدرسه به جذب دانش آموزان خود در آموزشگاههاي آزاد روي مي آورد و اين خود نيز يکي از عوامل افت تحصيلي در مدارسي است که بخشي از دانش آموزانش توان مالي پرداخت هزينه هاي کلاسهاي آزاد را ندارند.
حقوق بسيار پايين معلمان نسبت به ديگر شغلها هميشه موجب نارضايتي آنها شده است. ديده مي شود که حقوق معلمي با 30 سال سابقه پايين تر از حقوق کارمند با سابقه يکي-دوساله ساير ادارات است.
هم اکنون معلماني که شغل دوم اختيار کرده ، کيفيت تدريس و آموزش آنها به دانش آموزان نيز کاهش يافته است. مي توان با پرسش از دانش آموزان به اين نيتجه رسيد که حتي معلمان در ساعات کلاس درسي نيز با تلفنهاي همراه خويش مشغول رفع امورات و مشکلات شغل دوم خود هستند.
امروزه به واسطه شغلهاي دومي که معلمان دارند از کيفيت تدريس آنها کاسته شده و انتظار نيز مي رود که در آينده اي نه چندان دور شاگرداني باسواد در روي کاغذ اما بي سواد و فاقد اطلاعات درست و حسابي تربيت خواهند شد.
از همه اينها که بگذريم، پرداخت پاداش پايان خدمت معلمان نيز داستان درازي است که عليرغم اينکه پرداختي ساير ادارات و سازمانها چند برابر آموزش و پرورش به کارکنانشان است اما کارشان به قسط بندي و پرداخت طي چند سال نمي رسد.
اينگونه مشکلات در آذربايجان غربي بسيار ديده مي شوند و بي توجي مسئولان آموزش و پرورش استان است که باعث شده رتبه 28 کشوري را کسب کنيم.
بسياري از دولتها در سرتاسر جهان بيشترين سرمايه گذاري را در بخش آموزش براي آينده کشورشان مي کنند و سهم بزرگي از بودجه هاي ساليانه را به سيستم آموزشي اختصاص مي دهند.
معلمان در تمامي جوامع کشورهاي پيشرفته جزء قشر تقريباً مرفه محسوب مي شوند و دولتها سعي مي کنند که دغدغه هاي مالي آنان را براي رشد و پيشرفت علمي کشورشان رفع کنند. وقتي کسي از لحاظ مالي محتاج شغل دومي نباشد مطمئناً کيفيت تدريس وي نيز به واسطه افزايش تمرکز و نداشتن دغدغه بهبود مي يابد و اين يکي از بزرگترين رموز موفقيت کشورهاي توسعه يافته است.
حتي مسئولان سيستم آموزشي اينگونه کشورها نيز بزرگترين حاميان معلمان مي شوند. اما در ايران و در دولت تدبير و اميد وضع به گونه ديگري است و اقدامات وزير آموزش و پرورش صداي بسياري از معمان را در سرتاسر کشور درآورده و با بي تدبيري در بدنه وزارت آموزش و پرورش، اميد آنها به يأس تبديل شده است.
حال با اين اوصاف وزير آموزش و پرورش گاه و بيگاه با رسانه ها محاسبه و صحبت از کاهش نيروي انساني در اين وزارتخانه مي دهد. کاهش نيرويي که قطعاً به ضرر آينده کشور و دانش آموزان خواهد شد.
پ.ن: عليرغم اينکه ساير سازمانها سالانه چندين هزارنفر نيرو استخدام مي کنند و خبرسازي نمي کنند اما وزير آموزش و پروش تا بحال چندين بار براي استخدام 5 هزار نفري در اين وزراتخانه مصاحبه انجام داده است.
استخدامي که پس از چندين سال انجام مي گيرد و معلوم نيست که برگزار خواهد شد يا نه؟ اين استخدام در مقابل بازنشستگي نزديک به صدهزارنفري سالهاي اخير است.